Veel beton, kort gemaaid gras, grote schuren en een insectenhotel
hiermee denkt Campina de wereld te redden :(

Aan het eind van de dag vertel ik hoe boos ik me daar over kan maken aan Marrije,
terwijl we door de klaver weide lopen om de koeien te halen.
"Melkerstijd dames", zeg ik maar de koeien reageren nauwelijks.
Terwijl ik achter Marga aan loop zie ik dat Ninthe door de stroomdraad naar het andere weiland is gegaan.
Ik vraag me af of er wel stroom op de draad staat, en zie als ik naar Ninthe kijk dat ze aan het kalveren is.
Een pootjes blaas hangt er al uit.
Mhhh vandaar dat ze door de draad is gegaan, koeien die gaan kalveren zonderen zich graag af.
Ik laat haar en breng de rest van de koeien naar binnen om te melken.

Na het melken ga ik bij Ninthe kijken.
Ze ligt alleen helemaal achter op het weiland.
Eenmaal bij haar maak ik me laag door op mijn knieën te gaan zitten en praat zachtjes tegen haar.
Langzaam kruip ik naar haar toe omdat ik wil voelen of het kalfje goed ligt.
Er hangt één pootje uit maar ik wil graag ook weten of er nog een pootje is en een snuitje.
Maar als ik wil voelen staat ze op, draait zich om en kijkt naar mij als of ze wil zeggen : "wat ga je doen? "
Ik blijf even zitten en Ninthe snuffelt aan mijn schouder.
Dan besluit ik om haar mee te nemen naar de stal.
In de stal is het droog en warm en is ze dicht bij zodat ik haar goed in de gaten kan houden.
Langzaam sjokken we met z'n tweeën naar de voorkant van het weiland.
Als we vooraan zijn doe ik de poort open en loopt Ninthe het weiland uit het koeien-pad op.
Blijkbaar wil ze wel mee naar de stal.
Maar als we langs het weiland lopen van de andere koeien
stapt ze met éen poot over het veel te laag hangend stroom draad heen en blijft even stil staan.
Er staat dus duidelijk geen stroom op.
Even kijkt ze naar de andere koeien en dan tilt ze ook haar andere hoef de lucht in
en stapt met grote stappen poot voor poot over de draad.
Rustig loopt ze zonder mij aan te kijken naar de andere koeien.
Ik blijf alleen achter en vraag me af of het een goed idee is om naar de andere koeien te gaan.
Ik snap dat ze bij de kudde wil blijven maar ze ruikt nu anders en dan willen alle koeien even ruiken en kijken wat er aan de hand is.
Dat is heel onrustig en ze wordt steeds weer overeind gejaagd als ze ligt.
Op het weiland naast de koeien was dus eigenlijk zo gek nog niet.
Nou ja. Ik laat haar en loop naar huis.

Ninthe

Thuis plof ik op de bank en lees verder in het boek "in lichtjaren heeft niemand haast".
Marjolijn van Heemstra schrijft over haar zoektocht naar meer heelheid, rust en verbondenheid in haar leven.

Een uur later loop ik weer naar het land toe, een touwtje in m'n hand.
En als ik langs de camping loop zie ik een tak liggen die ik ook meeneem.
Op het land ligt Ninthe aan de zijkant.
Rustig loop ik naar haar toe.
Op afstand blijf ik staan en probeer met mijn gedachten contact met haar te maken
en uit te beelden wat ik van plan ben. Dan loop ik voorzichtig verder.
Het werkt want Ninthe blijft liggen en ik kan al een pootje zien.
De uiteinden van het touwtje bind ik om de glibberige pootjes van het kalfje.
Het is een stille avond, de wind waait zachtjes en de zon is net onder gegaan.
Grote grijze grillige wolken hangen stil in de lucht.
Achter de grijze wolken is een rode gloed van de ondergaande zon.
Terwijl ik wacht op een perswee kijk ik vol verwondering naar het mooie kleurige schouwspel.

Daar komt een pers wee, Ninthe gaat op haar zij liggen, strekt haar benen , legt haar kop op de grond
en met kracht begint ze te persen en ik trek voorzichtig mee.
De grond is nat en koud en al snel dringt de waterige kou door mijn broek heen op m'n huid.
Maar het is te laat om nog een kleedje te halen en dus neem ik het zo als het is.
De weeën volgen elkaar snel op maar het kalfje gaat minder snel.
Millimeter voor millimeter schuift hij er uit.
Na 10 minuten neemt Ninthe een pauze.
Ze tilt haar hoofd op, zwaait daarmee naar de zijkant, trekt haar poten in en met een vaartje ligt ze weer rechtop.
Even blijft ze zo liggen en dan gaat ze staan.
De pootjes en het begin van het snuitje van het kalf die we met veel moeite er uit hebben gekregen floept weer terug.
Ninthe loopt een paar passen en blijft dan stil staan.
Ook ik ga staan, buig en strek een paar keer en kijk weer naar de lucht.
De donkere wolken duwen de rode zonnen gloed steeds verder naar beneden.
"Ik wil niet weg", hoor ik de zon zeggen, "Je moet, Je moet" zegt de donkere nacht met een zware stem.
Ik vind het niet erg dat deze dag verdwijnt, ik vond het toch een stomme dag.
Druk het licht maar weg nacht, zeg ik zacht.
Ninthe gaat weer liggen en ik settel me weer achter haar op het natte gras.
Een stekel prikt in mijn boven been; lekker plekje Ninthe! Midden in de stekels.
Ninthe lijkt het niet te deren en gaat alweer op haar zij liggen.
Ik ben nog bezig de stekels uit de grond te trekken als de eerste wee weer komt.
Daar gaan we weer. Met twee weeën hebben we de ruimte die we hiervoor al hadden behaald weer terug.
De pootjes en de snuit zijn weer zichtbaar, daarna is het opnieuw millimeter werk.
Het doet me denken aan dat mijn dochter Merel werd geboren.
Met de koeien ben ik gewend dat het met vele centimeters tegelijk gaat maar bij Merel ging dat zo heel langzaam.
De verloskundige zei: "Ja, dat gaat heel goed, gaat heel snel", en ik dacht , Snel ? In 5 minuten is het net één mm verder, hoezo snel ?

Dit ben ik met mijn dochter Merel ( 2002)

Af en toe komt er een koe kijken wat wij aan het doen zijn.
Nu staat Mara naast me te kijken.
IK voel me erg klein en kwetsbaar zo zitten op de grond met een enorme koe naast mij.
Zo moeten kleine kinderen zich voelen als ze mee gaan met koeien halen.
Met een lange stekelplant die ik zonet uit de grond getrokken heb zwaai ik naar Mara dat ze op moet hoepelen.
Ze loopt een stukje naar achter, doet net als of ze gaat eten maar als ik niet kijk gaat ze weer achter mij staan.
Nu is het niet leuk, als de perswee weg ebt, draai ik me om, ga op m'n knieën zitten
en zwaai nog een keer met de plant en zeg op zeer serieuze toon dat ze weg moet gaan.
Ze druipt af en ik ga weer trekken.
Na talloze weeën voel ik dat het kopje er bijna door is. Als dat zo is dan gaat het snel.
De schouders en lijf glijden dan meestal als vanzelf ook door de opening
en bij de heupen blijft het dan weer hangen, dan even nog een paar weeën en ook de rest gaat dan.
Maar net voor dat het hoofdje er door wil gaat Ninthe weer recht op zitten om vervolgens weer te gaan staan.

 

Ninthe begint te persen en ik te trekken
De weg die we zonet al hadden gewonnen is gemakkelijk.
Maar dan het hoofdje.
Mijn vermoeden dat we er bijna zijn is juist, want met twee grote weeën schiet het kopje voorbij de sluit ring
en dan is het een kwestie van verder trekken en duwen.
Maar in plaats van dat de schouders en het lijfje er nu uit glijden gebeurt er niets.
Net als met het kopje schuift het kalfje slechts enkele millimeters op.
Dit gaat niet goed, ik trek zo hard dat ik steeds uitglij op de natte klei.
Dus kort ik het touw in door een knoop te leggen vlak achter de klauwtjes van het kalf.
Het stokje door de touwtjes en mijn voeten tegen de achterkant van de koe aan.
Zo trek ik met volle kracht aan het kalf. Het kalfje kan zo niet lang blijven hangen.
Krak, het stokje breekt en ik val achteruit in de natte stekels.
Snel krabbel ik over eind, pak de andere helft van de stok en begin weer te trekken.
Krak nog een keer. K#t!
Ik zoek naar de eerste helft en begin opnieuw te trekken.
Door deze zware wee en mijn trekkracht geeft Ninthe een luide lange pijnvolle loei.
De loei klinkt eindeloos door de stille donkere nacht en brengt een schokgolf teweeg bij alle andere koeien.
Ze springen overeind en rennen naar Ninthe en mij toe.
Amber loopt rakelings langs mij en ik besef dat ik niet veilig ben hier op de grond
tussen alle koeien die duidelijk helemaal van slag zijn door de nood kreet van Ninthe.
Ik sta op en denk na over een snelle oplossing.
Dan pak ik het stroomdraad, trek het onder de kop van Ninthe weg
en verplaats het over Ninthe heen 5 meter naar rechts
zodat Ninthe weer op het andere weiland ligt en het draad nu tussen Ninthe en de andere koeien staat.
Dit geeft mij veiligheid en Ninthe rust. Ik begin weer te trekken maar het gaat echt niet.
Ik red het niet
Ninthe redt het niet
Het kalfje redt het niet
Ik weet niet wat te doen…

Dan staat Ninthe op.
Het kalf hangt er half uit, en ik bedenk me dat dit misschien een kans is.
Nu werkt de zwaartekracht mee.
Ninthe staat met een kromme rug, haar hoofd naar beneden en in haar ogen spanning en pijn.
Ik ga achter haar zitten, doe mijn benen omhoog en plaats ze op haar kont
en zo half op m'n kop staand begin ik weer aan het kalf te trekken.
Het mag niet baten. Het kalf zit muur vast.
Na twee pogingen geef ik het op en er plopt een nieuw idee in mijn hoofd op.
Nu Ninthe staat geeft dat misschien ruimte om het kalf een kwartslag te draaien.
Met twee armen om het slijmerige lijf van het kalf heen en zijn kop op mijn bovenbeen draai ik het kalf naar rechts.
En warempel het lukt. Het kalf beweegt iets.
Ik doe het nogmaals en dan gaat Ninthe weer liggen
en als of ze het aanvoelt wat er moet gebeuren gaat ze op haar andere zij liggen.
Geweldig Ninthe, denk ik, heel goed dit schept hoop.
Ninthe begint weer te persen en ik begin te trekken. Het draaien heeft geholpen.
IK voel dat er beweging in zit en na een paar zeer vermoeiende pogingen schieten de heupen erdoor
en val ik met een plof achter over.
Snel probeer ik het kalf aan zijn voor poten op te tillen
zodat de longen oprekken om daarna het kalf in één te laten zakken
zodat de longen weer in elkaar komen. Een soort kunstmatige ademhaling.
Maar ik heb de kracht niet om het kalf op te tillen.
Mijn spieren trillen en mijn vingers zijn verkrampt en het kalf is te glad om goed vast te houden.
Na twee mislukte pogingen leg ik het kalfje neer en voel aan zijn hart.
Ik voel vooral mijn eigen handen bonzen en kloppen.
Om te weten of het kalf nog leeft probeer ik de dierenarts methode.
Voorzichtig tik ik met mijn vinger op het wazige blauwachtige levenloze oog van het kalfje.
Het kalfje knippert niet met zijn oog.
Ik probeer het nog eens maar er is nul reactie.
Ik sleep het kalfje naar het hoofd van Ninthe.
Maar Ninthe kijkt niet op of om.
Ze ligt met haar hoofd plat op de grond, haar ogen gedraaid en haar ademhaling zwaar.
Ik ga moe en te neer geslagen tegen haar aan zitten en aai haar over haar snuit.
Mijn hoofd tegen haar romp.
Ze trilt, haar hart bonst en haar natte bezwete lijf ruikt zuur.
Ik tuur naar de lucht die nog donkerder is geworden.
Door de wolken heen zie ik 7 sterren maar ik kan niet zien van welk sterrenbeeld.
De maan maakt met haar witte licht de wolken om haar heen spokerig.
Maar tegelijk ook sprookjesachtig.
Er gaat van alles door mijn hoofd heen.
Als of ik net zo druk was en er geen tijd was om te denken
en mijn hoofd het nu allemaal even moet inhalen.
Opeens voel ik ook weer de wind. Hij prikt gemeen tegen m'n huid
en ik voel dat de koude wind zich langzaam dieper door dringt in mijn lijf.

De maan achter de wolken

Na een kwartier sta ik op.
Ninthe ligt nog voor pampes.
Ik loop naar huis om Arnica en warm water te halen.
De camping is stil. Alle kinderen van het schoolkamp liggen te slapen.
De schuren waar ik tussen door loop staan mij als grote schaduwen aan te kijken.
Ik tap een ketel warm water en gooi er 5 Arnica pilletjes bij.
Ik vul een grote emmer met wortelen, Ilse had honger na de bevalling weet ik nog.
Met de wortelen en water in een kruiwagen loop ik terug naar de wei.
Het valt me zwaar om met een volle kruiwagen door het natte land te ploeteren.
En als de koeien mij horen associëren ze de kruiwagen met lekkere wortelen (terecht)
en springen ze voor de tweede keer deze nacht overeind om als dolle stieren om mij heen te rennen
met de verwachting dat ze wortelen krijgen.
Maar helaas, deze worteltjes zijn voor Ninthe, en ik rij onder het draadje door
en de koeien blijven beduusd en teleurgesteld voor het draadje staan .
Ik rij naar Ninthe en als ik de emmer water voor haar neus zet tilt ze voor het eerst haar kop op.
Als het water op is begint ze wortels te eten. Ze heeft net als Ilse na haar bevalling honger gekregen.
Ik geef haar een aaitje, wens haar welterusten en loop koud en vermoeid naar huis.

 

deze mail is verzonden naar {{email}}

Wil je meer nieuwsbrieven lezen of je zelf inschrijven voor de nieuwsbrief?
meer nieuwsbrieven en inschrijfformulier