Het begin

Ilse en ik zijn 7 jaar geleden begonnen met een andere stal.
In vrijwel de meeste stallen lopen de koeien op een mestgang en liggen ze in boxen.
De mest wordt als drijfmest opgevangen in kelders of silo's.
Deze drijfmest geeft veel ammoniak ( stikstof ) uitstoot en is na uitrijden op het land
ook niet goed voor het bodem leven en de bodem vruchtbaarheid.

En dus hadden wij besloten het anders te doen.
Ipv boxen hebben wij onze koeien een grote, vrije loop en lig ruimte gegeven gevuld met houtsnippers.
Deze houtsnippers worden vermengd met de mest van de koeien.
Hierdoor komt er een compostering op gang:
de koolstof van de houtsnippers wordt gebonden aan de stikstof
en zo ontstaat er met medewerking van onze koeien en miljoenen bacteriën een mooie compost voor het land.
Tevens liggen de koeien schoon en warm omdat de snippers net als een vloerverwarming ongeveer 40 graden is .
Het houtsnipper systeem werkt perfect en Ilse en ik zijn daar zeer tevreden over.
Totdat……. onze regering roet in het eten gooit.

Onze houtsnipper tuin

Snipperdagen

Eind december vullen we de stal altijd met nieuwe houtsnippers.
De compost schep ik er uit en verse houtsnippers er in.
Mijn snipperdagen om het maar eens mooi te verwoorden.

Met mijn hand pak ik de deur steil en zet m'n voet op de grote band van mijn kraan.
Terwijl ik mezelf omhoog hijs en bijna uitglij denk ik bij mezelf dat een trappetje echt heel handig zou zijn,
maar om het er dan ook op te maken komt er zo als gewoonlijk niet van.
En dus klim ik op een alternatieve manier 2 meter omhoog om
als een koning op zijn troon zo hoog in de kolossale kraan te gaan zitten.
Met een druk op de knop gaat hij aan en rijd ik naar de stal.
Mijn kraan is eigenlijk een klein hoog kamertje met twee joysticks net als bij een computerspelletje.
Aan de voorkant van het kamertje is één grote zware ijzeren arm zoals die van een enorme reus.
En die ijzeren arm bedien ik. Ik, de koning, regeer met ijzeren hand.
Met groot gemak duw ik met die arm een muur van een huis eruit, of leg ik een auto op zijn kant.
En hoewel het kind in mij dat heel graag een keer wil doen is dat nu niet aan de orde.
Ik ga het zwarte goud uit de stal scheppen.
Het voelt bijzonder om de 6 meter lange arm van 3 duizend kg
met een joystick zo simpel en zo precies te besturen.
Heel voorzichtig schep ik de bak vol met de mooie zwarte compost,
draai me vervolgens om en leeg de bak in de kiepwagen die ik ernaast klaargezet heb.
Als de kieper vol is rijd ik de trekker de stal uit en leeg de kiepwagen op de mestplaat.
Dan zet ik de kieper naast de berg met houtsnippers om hem te vullen met snippers.
Met een volle vracht snippers rijd ik weer naar de stal
en leeg deze op de plek waar ik de mest zonet heb weg geschept.
Zo stap ik in deze donkere, winderige en regenachtige dagen tientallen keren over
van de kraan naar de zetor-trekker ,naar de steyr-trekker en weer terug
om schep voor schep de stal te legen en meteen weer te vullen met houtsnippers.

En ik vind het leuk
Ik hou van compost
Ik wordt blij van het werk met de kraan
De stal wordt met verse houtsnippers weer mooi
En de koeien vinden de mooie houtchipsjes fijn.

10 Dagen later

IK heb de snippers gespit zodat de mest vermengd wordt met de snippers
en er lucht in komt voor onze bacteriën.
Na het spitten ga ik in de stal op de warme houtsnippers zitten.
Ik voel me rot, het gaat niet fijn in de stal.
Er zitten drie lage plekken in de stal omdat er te weinig houtsnippers liggen.
Daar kan ik niet goed spitten en de compostering komt daar niet op gang.
Tevens liggen in het voorste deel van de stal, daar waar de droge koeien lopen, nog geen houtsnippers.
Zij lopen nog steeds op de compost.
De houtsnippers zijn gewoonweg niet te betalen.

Houtsnippers uit Wieringenwaard, 90 euro per ton.

Zwaar gesubsieerde Biomassa verbrandings centrale
Afbeelding van WikimediaImages via Pixabay

Oneerlijk

Ik baal hier enorm van en het voelt ook heel oneerlijk.
Bij verbranding komt er alsnog CO2 in de lucht.
Wij verbranden het niet maar leggen de CO2 vast in de grond. Hoe mooi is dat?
Maar wij krijgen daar geen subsidie voor ( Nee Meneer, uw komt niet in aanmerking voor subsidie omdat u grasland heeft . ??? )
Maar door die subsidie aan de andere bedrijven betalen wij nu wel de hoofdprijs.

Terwijl ik het restje voer bij de koeien wegschep herhalen de zinnen zich in mijn hoofd:
oneerlijk, wij zijn altijd de klos, waarom is iets goed doen zo moeilijk,
We worden gesaboteerd, altijd draait het om geld, we vallen altijd overal buiten, vals gedoe enz.

Ik sjok met een volle kruiwagen voer naar het jongvee.
In mijn buik een gevoel van zwarte negativiteit.
De hele dag loop ik er mee door terwijl ik de negativiteit voed
door het verhaal steeds maar weer te herhalen in mezelf.

De volgende dag slaat mijn gevoel om naar onverschilligheid.
"Jaaa. Dan toch niet", denk ik, "rot allemaal maar op!!"
Ik rij extra hard met de heftruck en stop plotseling zonder reden met een grasbaal voor op de lepels.
De achter kant van de heftruck gaat omhoog en even sta ik te wankelen.
Ik geef weer gas, de heftruck kantelt naar achteren en ik rij bruut over het plein.
"Als jullie dit willen dan is het mij goed".
"Dan gaat de wereld maar naar de klote".
"Dan leggen wij toch geen CO2 vast".
"Ga maar lekker door met jullie gedoe".
"Als jullie dit…….." en "als jullie dat……" vliegt er door mijn hoofd heen.
Wie 'jullie' zijn weet ik niet precies,
ik stel ze me voor als vervelende autistische regel mannetjes,
nette pakken met stropdassen en keurige leder schoenen.
Een net te grote bril met gekamd haar.
Ze lachen gemeen en hebben plezier als de wereld kapot gaat.
Ze hebben te veel geld en rijden in een grote zwarte auto met getint glas.
Macht en geld is waar ze van houden.
Als de voerbaal voor de koeien ligt en Amber, Froukje en Marrije driftig aan het eten zijn
ben ik zover dat ik wel helemaal wil stoppen.
Zo heb ik er ook geen lol meer in.

 

Wat heeft het nog voor zin : (

Afbeelding van Alan Frijns via Pixabay

Dank je wel Zon

De dag er na begin ik de ochtend met bedanken voor wat er is.
En daarna zet ik Claire Brown op met " I'll be fine ".
Ik voel weer energie, hoop om iets te doen.
Om iets te verzinnen.

En tijdens het spitten van de snippers maak ik een plan.
Zouden er bedrijven zijn die willen betalen om CO2 op te slaan,
om hun uitstoot te compenseren?
In de dagen erna krijgt dit plan langzaam vorm. Maar er ontstaan ook veel vragen.
Hoeveel CO2 leggen we eigenlijk vast met de houtsnippers?
En hoeveel kost dat per kg CO2?
Mag een bedrijf dat van de belasting aftrekken ?
Hoeveel BTW zit er op?
En dus ga ik aan het rekenen.
En na een avond rekenen en internet af zoeken kom ik op :

130.276 kg CO2 wat wij vast leggen dmv koolstof.

Dat is compensatie voor 55 auto's ( die 20.000 km per jaar rijden )
Of voor 144 huishoudens stroom voor een jaar
Wauw, dat is best veel.

Wie wil ons helpen om bedrijven te zoeken die voor CO2 vastleggen willen betalen?
Zo kunnen we de stal lekker vol rijden met houtsnippers.
Alleen maar voordelen.

Als je de berekening wilt zien klik hier

Zons ondergang bij ons

Afbeelding van Malte Reimold via Pixabay

Twijfel

Ik heb de nieuwsbrief geschreven en daarna liet ik het liggen.
Het is crisis, energie is duur dus waarom zouden bedrijven dan ook nog eens voor CO2 betalen.
Aan een raar BD bedrijfje die ze niet kennen.
Dat doen ze nooit en CO2 is sowieso vaag.
Betalen voor een gas dat je niet ziet en je niet weet of het wel zo schadelijk is.
Misschien is de hele opwarming wel één groot verzinsel.
M´n hoofd tolt en ik loop naar buiten.
Het waait en regent en ik loop langs de koeien.
Wanneer er weer een twijfel in mijn hoofd op plopt zie ik het opeens.
Ik ben dit niet, ik ben niet diegene die dit denkt.
Met een schok sta ik stil en zeg luid en streng : "Kom er maar uit".
Een klein kaal, iets te dik mannetje kruipt met gebogen hoofd uit mij.
Brilletje op zijn te grote neus.
'Meneer twijfel", zeg ik verwijtend.
Hij kijkt naar zijn bruin gepoetste schoenen en zegt;" Het gaat waarschijnlijk toch niet lukken".
Hij praat snel en iets door zijn neus.
Met grote passen loop ik door op de hoop dat hij weg gaat
maar met zijn kleine irritante beentjes loopt hij snel met me mee.
Bij de camping ga ik op een bankje zitten en hij staat net iets te dicht bij me.
Het is stil.
De regen tikt zachtjes op het plein en het dak.
Langzaam wordt m'n haar natter.
Net als hij zijn mond open doet om weer twijfel te zaaien zeg ik :
"Stop. Oke, het is goed dat je er bent".
Hij kijkt meteen blij en ik zie dat hij van alles wil zeggen.
Maar ik kap hem af.
"Ik begrijp waarom je er bent, je houdt me scherp en laat me altijd meerdere kanten zien .
Dat is goed.
Maar je gaat niet in of op mij zitten.
En je doet niet net als of je mij bent, begrepen"?
Ik pak een stoel en zet hem 10 meter verder.
"Kijk daar mag je zitten."
Hij laat z'n hoofd weer hangen en schuifelt langzaam naar de stoel.
Heel voorzichtig gaat hij op het puntje zitten en wiebelt met zijn beentjes heen en weer.
"Goed zo ", zeg ik.
"Dank je wel voor je commentaar. Ik heb het gehoord en ik neem het mee.
Maar nu houd je je mond en ga ik verder met het plan.
Want zeker wel dat het gaat lukken.
Kijk 130.276 kg CO2 is erg veel.
Wij hebben de mogelijkheid, en de vaardigheid om het vast te leggen in de bodem.
Maar we hebben niet het geld om de grondstof te betalen.
Anderen hebben wel de middelen maar niet de mogelijkheid om het te doen.
Dus moeten we het samen doen.
Samen voor een betere wereld".

 

deze mail is verzonden naar {{email}}

Wil je meer nieuwsbrieven lezen of je zelf inschrijven voor de nieuwsbrief?
meer nieuwsbrieven en inschrijfformulier